7 november '18 - Afgelopen jaar zijn er 10.001 fraudeurs tegen de lamp gelopen. In veel gevallen gaat het bij deze fraudeplegingen om relatief kleine bedragen. Een verzekeringnemer beseft vaak niet dat het plegen van fraude grote consequenties kan hebben voor alle lopende en toekomstige verzekeringen.
De basis van een verzekering is vertrouwen. Fraude veroorzaakt een breuk in de vertrouwensband tussen verzekeraar en verzekeringnemer. Het vervalsen van een bon, het opgeven van extra zaken bij diefstal of het ‘verliezen’ van die nieuwe zonnebril op vakantie; enkele voorbeelden van veelvoorkomende fraudegevallen.
De cijfers
Bij het vermoeden van fraude kan een verzekeraar een incidentenonderzoek laten uitvoeren. Mocht blijken dat er daadwerkelijk fraude is gepleegd, dan worden de gemaakte onderzoekskosten verhaald op de fraudeur. Er wordt een standaard kostenvergoeding van €532,- gerekend voor interne onderzoekskosten en werkzaamheden. Hier bovenop kunnen ook de externe onderzoekskosten worden verhaald, welke in hoogte geheel afhankelijk zijn van de aard en omvang van het onderzoek. Verzekeraars treden dus hard op bij fraude. In 2017 zijn 27.257 incidentonderzoeken uitgevoerd, waarbij 10.001 fraudeurs werden gepakt. Dit blijkt uit de jaarcijfers van het Centrum Bestrijding Verzekeringscriminaliteit (CBV). Het aantal bewezen fraudegevallen stijgt snel, in 2017 met 20% ten opzicht van 2016.
De gevolgen
Naast de onderzoekskosten, het weigeren van uitkering of het terugvorderen van een uitkering die reeds is gedaan, worden ook in bijna alle gevallen de persoonsgegevens van de fraudeur voor een bepaalde duur (maximaal 8 jaar) opgenomen in het Extern Verwijzingsregister van Stichting CIS. Deze externe registratie (frauderegistratie) geldt als een waarschuwingssignaal voor andere instellingen. Wat veel verzekeringnemers niet beseffen, is dat een frauderegistratie grote consequenties voor alle verzekeringen van die personen kunnen hebben.
Een fictief voorbeeld is meneer de Groot die een schade aan zijn mobiele telefoon meldt op zijn inboedelverzekering. De schade wordt afgewezen omdat er geen dekking is buiten de deur. Hij baalt hier enorm van en claimt enige tijd later nogmaals de schade aan de telefoon. Maar dan geeft hij aan dat de schade in huis is voorgevallen. De schade valt dan wel binnen de voorwaarden van de geldende inboedelverzekering.
Bij nader onderzoek door de maatschappij blijkt dat de schade gelijk is aan de eerder gemelde schade. De verzekeraar ziet dit als bewezen fraude, maakt een melding in CIS (periode van 8 jaar) en zegt de inboedelverzekering van meneer de Groot op. Hij is echter ook eigenaar van een vervoersbedrijf met 20 bestelwagens. Ook de zakelijke verzekeringen die hij voor zijn bedrijf heeft worden opgezegd, waardoor hij op zoek moet naar een andere verzekeraar.
Deze weigeren hem vanwege zijn CIS melding en meneer de Groot is genoodzaakt een verzekering bij de Vereende af te sluiten, waardoor zijn premie een aanzienlijke stijging doormaakt. Door de hogere premie kiest hij ervoor zijn bestelwagens enkel op basis van WA te verzekeren.
Het vangnet
Veel verzekeringnemers staan er niet bij stil dat het plegen van fraude, hoe klein ook, grote gevolgen kan hebben. Vaak zullen andere verzekeraars aan fraudeurs geen verzekeringen meer willen aanbieden. Hierdoor ligt onverzekerbaarheid op de loer. Vanuit haar maatschappelijke rol als vangnet biedt de Vereende ook aan fraudeurs verzekeringen aan. Zij kunnen bij de Vereende verzekeringen aanvragen, maar daar zitten voor de verzekeringnemer vaak wel (financiële) gevolgen aan in de vorm van hogere premies of een beperkte dekking.
Auteur
Jeff Groen, Acceptant
